سلامتم، جوانم، شادم، تو را دارم و مجبور نیستم هر روز مردمی را ببینم که مریضند پیرند غمگینند و فریاد می زنند که خدا کجایییی!
بعد از ظهر داروخانه بیمارستان امام خمینی کنار پنجره طبقه دوم و در مقابل در اورژانس و در حال مشاهده چند گروه از مردم که فریاد می زنند و انگار عزیزی از دست داده اند.
بعد از ظهر داروخانه بیمارستان امام خمینی کنار پنجره طبقه دوم و در مقابل در اورژانس و در حال مشاهده چند گروه از مردم که فریاد می زنند و انگار عزیزی از دست داده اند.
چه حس خوبی بود!ً
پاسخ دادنحذفنه چشمام رو بستم از شدت ناراحتی!!
پاسخ دادنحذفواقعا...
پاسخ دادنحذفاتفاقا معلم دوران دبیرستانم تصادف کرده و تو همون بیمارستان بستریه.
کاش شوهرشم بستری بود...خدا بیامرزش
نه...منظورم این نبود! قطعا منم از ناراحتی کسی حس خوبی بهم دست نمیده! حس خوبم واسه رسیدن به این نقطه بود...به شکرگداری! به درک عمیق نعمتهایی که اصولا نادیده میگیریمشون...
پاسخ دادنحذفاز این جهت کاملا حق با شماست.
پاسخ دادنحذفای کاش فقط خدا گاهی اوقات اجازه می داد زمان برگرده. خدا بیامرزتشون و خدا هرچی صلاحه برا بازماندگان مقدر کنه.
فرایندی وجود داره به اسم عادی شدن.شما هم اگر سه ماه هر روز بری بیمارستان امام دیدن این صحنه ها برات عادی می شه. . . تازه به نظر من رفتن نعمتی ست که نصیب هر کسی نمی شه! خوش به حالشون که می رن.حتما خدا دوسشون داره!! تنها چیز ناراحت کننده این قضیه ناراحتی اطرافیان رفتگان خوشبخته. که اونم خدا صبرشون بده ایشالا
پاسخ دادنحذف